Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Początek powieści nasunął mi skojarzenia z filmem Captain Fantastic (dostrzegam, że nie tylko mi) oraz z kapitalnym tytułem Błogosławieństwo ziemi - Knuta Hamsuna, gdzie również pojawia się dziewicza natura i człowiek na jej łonie, używający swoich mięśni by znaleźć swoją niszę.
Jak się jednak okazało wraz z rozwojem historii, były to tylko bardzo luźne skojarzenia. Fabuła Elmeta powędrowała w swoją oryginalną stronę.
Ojciec wychowuje samotnie dwójkę dzieci - córkę i syna, którzy mają zmienione role społeczne, to Daniel wykazuje większą delikatność i zamiłowanie do piękna, dbania o ład i harmonię w domu. Cathy za to emanuje odwagą i nieustępliwością, w obronie rodziny jest gotowa do wielu poświęceń. Rodziciel, by zapewnić bezpieczeństwo swoim dzieciom ima się różnych dorywczych prac, ale lwią część dochodów czerpie z bycia pięściarzem w nielegalnych walkach. A żyjąc na uboczu cywilizacji i nieco wbrew społecznym prawom, można spodziewać się kłopotów, z którymi nasi bohaterowie dosyć szybko się zaznajamiają. Opowieść toczy się w czasach współczesnych, lecz nie dostajemy wielu elementów, które by na to wskazywały i dzięki temu można odnieść wrażenie o pewnej uniwersalności.
Będąc już u schyłku historii, akcja diametralnie przyspieszyła i nabrała rumieńców, co nieodłącznie skojarzyło mi się z trzymającym w napięciu thrillerze bądź kryminale.
Styl i jakość zastosowanego języka klasyfikuje tę pozycję w literaturze środka z ambicjami, a kilka odpowiednich modnych wątków zapewne przeważyło szalę o notowaniu niniejszego tytułu na liście do nagród.


Na marginesie - zapoznanie się z książką Fiony Mozley pozwoliło mi na dowiedzenie się o istnieniu takiego krzewu jak budleja oraz poznaniu nazwy wysokich nieociosanych głazów, czyli menhirów.

Początek powieści nasunął mi skojarzenia z filmem Captain Fantastic (dostrzegam, że nie tylko mi) oraz z kapitalnym tytułem Błogosławieństwo ziemi - Knuta Hamsuna, gdzie również pojawia się dziewicza natura i człowiek na jej łonie, używający swoich mięśni by znaleźć swoją niszę.
Jak się jednak okazało wraz z rozwojem historii, były to tylko bardzo luźne skojarzenia. Fabuła...

Jednego możemy być pewni, gdy sięgamy po jakikolwiek tekst Macieja Miłkowskiego, dostaniemy precyzyjnie skonstruowany literacki mechanizm, gdzie każde zdanie ma z góry upatrzone swoje miejsce. Dotychczas zapoznawałem się z twórczością autora na łamach Czasu literatury i rubryki anatomia opowiadania. W której każda historia jest rozkładana na części pierwsze bądź łopatki oraz z najazdem światła, aby uwypuklić zabiegi pisarskie.
Wszystkie opowiadania łączy lapidarny styl niczym kombinacja szybkich i celnych ciosów. Trafiają, lecz osobiście odczuwam niedosyt ładnego języka czy kwiecistych fraz.
Przy pierwszym, może pojawić się lekkie zniechęcenie, jeśli zostawiliśmy daleko za sobą niedojrzałe miłości. Jednak warto brnąć dalej.
Autorowi nie brakuje autoironii, pisania sobą czy burzenia czwartej ściany, może się podobać, lecz wedle mnie występują nadużycia w tych tematach.
Do najbardziej przejmującego i najlepszego opowiadania należy tytułowe Trzeci dzień świąt. Główny bohater żyje nadzieją na kontakt z córką, stara się odwlekać nieuniknione czarne scenariusze, lecz telefon milczy bądź otrzymuje wiadomość sorry tato, dzisiaj nie mogę.
Opowieści do trawienia w przerwach od spoglądania ku opasłym powieściom.

Jednego możemy być pewni, gdy sięgamy po jakikolwiek tekst Macieja Miłkowskiego, dostaniemy precyzyjnie skonstruowany literacki mechanizm, gdzie każde zdanie ma z góry upatrzone swoje miejsce. Dotychczas zapoznawałem się z twórczością autora na łamach Czasu literatury i rubryki anatomia opowiadania. W której każda historia jest rozkładana na części pierwsze bądź łopatki...

Od dawna miałem do czynienia ze stroną autora, czyli Nowe wiersze sławnych poetów i w większości przypadków odbierałem tę poezję jako przyczynek do uśmiechu oraz krzewienia wartości literackich. Wypiór przewinął się parę razy w chaosie sieciowym jako lektura warta poświęcenia czasu. Wcześniejsze książki autora również, aczkolwiek niezaprzeczalny wabik, jakim było umieszczenie wampira Mickiewicza w XXI wieku, wśród cyfrowej rzeczywistości przechylił szalę.
Dostajemy parę po trzydziestce z kryzysem zlokalizowaną wśród warszawskich poboczności", a w ich szafie przesiaduje wieszcz.
Lupa najeżdża na styl pisania trzynastozgłoskowcem i nie tylko, pojawiają się nawet sieciowe komentarze czy maile wszystko to podane ze swadą oraz lekkością, aczkolwiek historia jakby bezbarwna, więc należy płynąć z frazą bądź odejść z odrazą.
Książce na pewno pomagają nieustanne odwołania się do popkultury, rzeczy, które dobrze znamy. Zgrabny pastisz, lecz nie na największy afisz.
I w końcu jestem świadomy, kto stworzył imię Grażyna.

Od dawna miałem do czynienia ze stroną autora, czyli Nowe wiersze sławnych poetów i w większości przypadków odbierałem tę poezję jako przyczynek do uśmiechu oraz krzewienia wartości literackich. Wypiór przewinął się parę razy w chaosie sieciowym jako lektura warta poświęcenia czasu. Wcześniejsze książki autora również, aczkolwiek niezaprzeczalny wabik, jakim było...